Helaas heb ik vanmorgen onze teckel Loebas in moeten laten slapen.
Zaterdag brachten we hem naar de dierenarts vanwege bloeduitstortingen over zijn hele lichaam en bloedend tandvlees. Het peil van zijn bloedplaatjes bleek toen erg laag te zijn; 1/6 van wat het zijn moest. De rest leek toen nog redelijk normaal.
Loebas kreeg antibiotica en prednison mee, maar hoewel het zondag even leek of het beter ging, was hij gisteren wat aan het hoesten en werd hij steeds slomer. Vandaag wilde hij niet eens meer eten of drinken. Daarom ben ik meteen terug gegaan naar de dierenarts. Hij kon zelf nauwelijks meer lopen, dus ik heb hem gedragen
Die heeft opnieuw bloed afgenomen.
Het peil van zijn bloedplaatjes was nog meer drastisch gekelderd, maar nu ook van zijn rode bloedlichaampjes, en dat van zijn witte bloedlichaampjes was juist enorm gestegen. Niet goed dus.
De dierenarts heeft nog foto's en een echo gemaakt, maar kon niets vinden. Hij kon dus zo snel geen onderliggende oorzaak ontdekken, maar het was duidelijk dat Loebas erg leed; hij kon nauwelijks meer lopen en ademde heel oppervlakkig.
Er was nog mogelijkheid voor een test om te zien of hij parasieten in zijn bloed zou hebben, maar de uitslag daarvan zou een paar dagen duren en zo lang gaf de dierenarts hem niet meer.
Dus de beslissing was snel gemaakt, hoewel pijnlijk, maar ik laat geen dier onnodig lijden.
Loebas was na de laatste injectie ook al overleden voor de dierenarts nog zijn stethoscoop kon pakken om te luisteren naar het hart. Het is goed zo en de dierenarts was heel lief en meelevend.
De jongens zijn er niet erg van slag door; ze zijn niet zo begaan met de dieren, dus dat scheelt wel.
Belle heeft er al geen erg meer in dat er eigenlijk nog een hond zou rond moeten lopen.
Mijn man en ik hebben het er het moeilijkst mee, maar goed, tijd heelt alle wonden en ik ben in elk geval tevreden dat ik hem niet langer heb laten lijden en de juiste keuze heb gemaakt.
Zaterdag brachten we hem naar de dierenarts vanwege bloeduitstortingen over zijn hele lichaam en bloedend tandvlees. Het peil van zijn bloedplaatjes bleek toen erg laag te zijn; 1/6 van wat het zijn moest. De rest leek toen nog redelijk normaal.
Loebas kreeg antibiotica en prednison mee, maar hoewel het zondag even leek of het beter ging, was hij gisteren wat aan het hoesten en werd hij steeds slomer. Vandaag wilde hij niet eens meer eten of drinken. Daarom ben ik meteen terug gegaan naar de dierenarts. Hij kon zelf nauwelijks meer lopen, dus ik heb hem gedragen
Die heeft opnieuw bloed afgenomen.
Het peil van zijn bloedplaatjes was nog meer drastisch gekelderd, maar nu ook van zijn rode bloedlichaampjes, en dat van zijn witte bloedlichaampjes was juist enorm gestegen. Niet goed dus.
De dierenarts heeft nog foto's en een echo gemaakt, maar kon niets vinden. Hij kon dus zo snel geen onderliggende oorzaak ontdekken, maar het was duidelijk dat Loebas erg leed; hij kon nauwelijks meer lopen en ademde heel oppervlakkig.
Er was nog mogelijkheid voor een test om te zien of hij parasieten in zijn bloed zou hebben, maar de uitslag daarvan zou een paar dagen duren en zo lang gaf de dierenarts hem niet meer.
Dus de beslissing was snel gemaakt, hoewel pijnlijk, maar ik laat geen dier onnodig lijden.
Loebas was na de laatste injectie ook al overleden voor de dierenarts nog zijn stethoscoop kon pakken om te luisteren naar het hart. Het is goed zo en de dierenarts was heel lief en meelevend.
De jongens zijn er niet erg van slag door; ze zijn niet zo begaan met de dieren, dus dat scheelt wel.
Belle heeft er al geen erg meer in dat er eigenlijk nog een hond zou rond moeten lopen.
Mijn man en ik hebben het er het moeilijkst mee, maar goed, tijd heelt alle wonden en ik ben in elk geval tevreden dat ik hem niet langer heb laten lijden en de juiste keuze heb gemaakt.
Opmerking